[XVII]
[24] Sceleratissimum seditionariumque, domus Honorii senatoris daemonem sustinebat, qui eousque monstruosissime domini illius incubabat ut foedissima quaedam turpissimaque quotidie inferebat, nec daemonicolam quispiam sustinere poterat; […] Anxius nihilominus, et quid ageret Honorius nescius, inter angustias spiritus releuat animum, fide certus de istius uiri uirtutibus, ac spe animatus, mittit ad eum arcesiendum, dirigens subsidia uehiculorum. Ueniunt nuntii, implorant ut accedat et qua ope posset daemonem pellat; tandem, fatigatus precibus, ad ostendendam dei nostri uirtutem, pedibus suis, non uehiculo, est profectus; at ubi Parpalines uenit, ibi enim res agebatur, inuenit cuncta ut ei fuerant ordine narrata, sed et ipse aliqua perpetitur inibi seditiosa; indicit ieiunium, collegit ad se illic habitantium ordinem presbiterorum, tertia die, expleto uoto indicti ieiunii, salem exorcidiat er aqua conmiscit more ecclesiastico ac domum ipsam aspargere coepit; tunc, ex intestino domus prorupit inuidus, et eici ac disturbari e suis se uidens sedibus lapidum contra eum uertit ictus, sed, munitus ille inexpugnabili clipeo, permansit tutus; postremo, in fugam uersus flammasque euomens, cum odore teterrimo perrexit ad heremum, ac sic incolae domus illius gauisi sunt eius oratione se fuisse saluatos.
(ed. Vazquez de Parga 1943: 25-26)